taka bajka

                                                  *   *  *

Moja córka zachwycona! Zanurza ręce w sierści, Głowy głaskanych zwierząt podnoszą się do góry. Języki wyciągają się w kierunku rąk i liżą – spokojnie, powoli, wręcz metodycznie.

Mamiś! Ale one fajne, te psiaki! I jak ich dużo! Ktoś ma niezłą hodowlę!

Córeczko, ty się nie denerwuj, ale to nie są psy. To są wilki. To są białe, o których tyle ci opowiadałam.

Ojej. Ale one nie są groźne? One mnie nie atakują! Są przyjazne!

Nie dla każdego, kochanie. One wybierają człowieka spośród kamieni. Mnie też kiedyś tak wybrały. Wieczorem wam opowiem.

Mamiś! Ty to jesteś czarodziejka! A dlaczego mnie wybrały?

Ja nie wiem dlaczego. Wiem tylko, że masz w sobie moc i one ją wyczuwają. Myślę, że powinnaś z babką Szymka pogadać jak wrócimy. Ona ci wytłumaczy i pokaże jak z tej mocy korzystać. Ja – czasem korzystam – widzę więcej i czasem wam mówię coś, co się później sprawdza. Pamiętasz?

Tak, pamiętam. Mamiś, wracamy?

Wracamy! Nic tu po nas już!

Idziemy milcząc, każde pogrążone we własnych myślach. Tylko Anka podskakuje i podśpiewuje. A ja zastanawiam się jak teraz zmieni się jej życie. Moc – ile jej ma? Jaka jest? Ile ją będzie kosztowała? Ja mam jej niewiele, a i tak okupuję ją migrenami. Trochę się boję o to moje dziecko. Jest jeszcze taka młoda! Ja byłam co prawda jeszcze bardziej smarkata, ale to były inne czasy. Myśmy więcej potrafili – fizycznie. Nie było komórek, komputerów, telewizor to była rzadkość. Spotykaliśmy się ze sobą realnie – a nie na fejsie czy instagramie. Mój raj na ziemi – już nie wydaje mi się taki przyjazny. Coś za coś. Zobaczymy.

Pod domem czeka już babka. Jakby wiedziała, że będzie potrzebna. Oczywiście, że wiedziała! Jaka ja jestem głupia! Ona też mam moc i to jaką! Wieś od lat nie miała lepszego lekarza niż ona! Nawet teraz kiedy wirus szaleje – we wsi i okolicach nikt nie choruje. Owszem – zgłaszają się do powiatu – ale to tylko pozory choroby. Babka i jej moc – to wielka tajemnica. Babka trwa niezmienna od lat. A ja uświadamiam sobie, że ona była stara jak ja byłam dzieckiem. Właściwie nic się nie zmieniła do tej pory. Dalej zasuszona, pomarszczona i wiecznie uśmiechnięta. Jakby czas nie miał nad nią żadnej mocy. Czasem tylko znika na parę dni w lesie. Kiedy wraca – jest trochę mniej pochylona do ziemi i jakby mniej pomarszczona. Ale po kilku godzinach wygląda tak samo jak przed wyjściem do lasu. I trwa, znów trwa – niezmiennie. Jak to możliwe? Magia tego miejsca czy coś więcej?

Siadamy wokół stołu przed domem. Babka rzadko chce wejść do środka. Szymek mówił mi, że w trakcie budowy – kiedy tu pilnował robót – weszła tylko raz. Wtedy gdy prąd wysiadł w przewodach roboczych i wszystko stanęło – cała budowa. Weszła, postała chwilę w kącie przyszłej kuchni. Gdy wyszła – prąd wrócił i robotnicy mieli wrażenie jakby narzędzia same szybciej pracowały – nadrobili przestój i jeszcze dokończyli część łazienki. O, babka to prawdziwa czarodziejka.

Powiedz mi mała – które białe pierwsze do ciebie podeszło?

Taka duża suka. I się położyła wokół moich nóg. Potem przyszła reszta. I też się położyła przy mnie.

A ty co zrobiłaś?

Zaczęłam je głaskać! One są takie mięciutkie i spokojne! I mnie lizały po rękach! I mama powiedziała, że to nie są psy tylko białe wilki! I żebym się nie bała! Ja się nie bałam bo one są takie przyjazne! Wiesz, babko – ja się czułam taka bezpieczna jak koło mnie leżały! Jak nigdy! Są wspaniałe!

Przyjdziesz do mnie jutro do wsi. Pokażę ci coś – ale obiecaj, że nikomu nie powiesz co zobaczysz. Będę cię uczyć – a czego to jeszcze sama do końca nie wiem. Ale przyda się to nie tylko tobie, przyda się wszystkim. Na piątą przyjdź! Bez śniadania!

I poszła sobie – tak po prostu – nie żegnając się z nikim. Jakbyśmy w ogóle nie istnieli, jakby ważna i jedyna była tylko Anka! Chłopcy trochę chyba byli urażeni, że nie zwróciła na nich żadnej uwagi. Ja przyzwyczajona do zachowań babki – niczego innego się nie spodziewałam. Poczuliśmy tylko straszny głód jakby minął cały dzień, a to dopiero był późny poranek. Reszta dnia zeszła nam na porządkowaniu zapasów. Dzieciaki wybrały się na grzyby. Jakoś nikogo nie ciągnęło do wody ani w stronę kamieni. Anka zachwycona wróciła – znalazła małego szczeniaka pod wsią. Rozpytała gospodarzy, ale nikt nie przyznał się do niego – więc przyniosła do nas i pokazała suce – żeby się zaprzyjaźniły. Wtedy nasz pies – jakby oszalał. Warczał i całą sierść miała zjeżoną – jakby to był nie wiem jaki wróg! Dopiero kiedy wzięłam maleństwo na ręce – uspokoiła się na tyle, że powąchała przybysza i polizała – z pewna dozą niepewności w oczach. Kiedy przyjrzałam się nowemu domownikowi – zrozumiałam dlaczego. To było szczenię białego. Jeszcze szarobrązowe, ale już z charakterystycznym wydłużonym pyszczkiem i mocnymi łapami. No to się porobiło!

Trzeba je odnieść, córuchno!

Odnieść? Dlaczego? Nikt go we wsi nie chce! I nie zna!

Przyjrzyj się dokładnie! To białe jest!

Mamiś, ale ona sama do mnie podbiegła jak ją zobaczyłam! Nie odniosę! Nawet nie wiem dokąd!

Odniesiemy do kamieni, tam ją znajdą. Musiała się od stada odłączyć i zagubić w lesie. Jest maleńka przecież!

Ruszyłyśmy zaraz we dwie – wśród cichego płaczu – Anka bardzo liczyła na własnego psa. Takiego tylko jej. Ale to nie jest pies... nie może z nami zostać ani mieszkać. To dzikie zwierzę. Ale i mnie ciężko było rozstawać się z maluchem tak uroczym. I czułam się tak jakbym już to kiedyś przeżywała. Ten smutek, tę rezygnację z czegoś o czym nie śmiałam marzyć – a co miałam dla siebie tylko – na chwilę...

Wśród kamieni panowała dziwna cisza. Żaden nie opadły liść nie poruszał się na wietrze. Stanęłyśmy w środku kręgu. Anka postawiła małą na ziemi – a ta do razu przytuliła się do jej nóg i zaczęła popiskiwać. A nawet próbowała zawyć jak dorosły wilk. Wtedy zza krzaków wyszła ta biała wadera. Nie podeszła do nas. Stała i czekała licho wie na co! Anka podniosła małego i chciała ruszyć w jej kierunku – żeby oddać szczeniaka. Zatrzymała się jednak prawie od razu. Wadera zjeżyła sierść i zawarczała głucho.

Mamiś! Co robimy! Ona na mnie warczy! Ja się boję!

Daj, małego mnie. Ja spróbuję!

Nic z tego! Na mój widok – wadera zrobiła się jeszcze bardziej agresywna. Teraz to i ja się zaczęłam bać. Oddałam szczenię Ance i kazałam odsuwać się powoli w kierunku wyjścia z kręgu kamieni. Wtedy – suka podniosła głowę i zawyła. Sierść jej się położyła na grzbiecie i nawet machnęła ogonem – jakby akceptowała to co robimy.

Co teraz? Mamiś! To co teraz?!

Teraz? Wracamy do domu. Ze szczeniakiem – wygląda na to, że dała ci go. Ona go nie chce, a jak z nim odchodzimy – to się uspokaja. Idziemy, córuchno. Trudno – będziesz miała niełatwe zadanie z wychowaniem białego. Chyba wiem coś o tym. W każdym razie – wracamy. Małego nakarmisz, znajdziesz mu miejsce do spania – najlepiej obok siebie. Trzeba byś jutro babce powiedziała o tym wszystkim. Ciekawe, co ona na to.

* * *

Ale upał – nic tylko nad wodę, nad wodę! A tu tato zajęty, a Szymek gdzieś na polu robi. Trudno – pójdę sama. Przecież to niedaleko! Tylko zagajnik minę i już tafla jeziora przede mną. Ciekawe ile wody! W zeszłym roku było tak mało, że na wyspę można było dojść piechotą – wody góra po pas. A dziś – wody tak dużo! Pomost do łódki Szymka prawie pod wodą. I łódka na miejscu. Czyli Szymek pracuje jednak. Szkoda. A gdyby tak samej popłynąć? Wiatru prawie nie ma, fala ledwo co... Niebo czyste, bez jednej chmurki. A co tam! Płynę! Weszłam do łódki, wiosła już tkwiły w dulkach. Z tyłu jakieś szmaty – pewnie Szymka. Tylko on taki bałagan potrafi zostawić. Jak to było? Jak chcesz widzieć gdzie płyniesz – pracujesz wiosłami do przodu, jak nie – to ciągniesz. Jakoś idzie, ciężkie wiosła. Byle od brzegu – jak będę dalej – to nikt mnie nie dowoła! Ach jak przyjemnie! Sama na wodzie! Tata nie marudzi, że nierówno pracuję wiosłami! I mogę płynąć gdzie chcę – bo tato to zaraz za trzcinami skręca w prawo – do tej zatoczki, w której tak lubi się kąpać. Tam tak jasny i czysty piasek jakiego nawet nad morzem nie widziałam. I woda cieplejsza niż w innym miejscu – nie dlatego, że płytko – są różne zatoczki – w tej jedynie taki piach i taka ciepłota. Babka mówi, że kiedyś niedaleko było gorące źródło i stąd taka temperatura. Szukaliśmy z tatą i Szymkiem tego źródełka – bezskutecznie. Było jak na wyprawie odkrywczej, ale dziś nie mam na to ochoty. Dziś chcę popłynąć na wyspę zakazaną. Nikt ze wsi tam nie pływa, podobno tam straszy. A za wyspą – płynąc dalej na północ – granica państwowa. Inny świat. My nawet mamy wydane takie przepustki – na pobyt w strefie granicznej – inaczej nie mogłabym tu być. I jeszcze trzeba było podać powód – udokumentowany! Na piśmie! Zawracanie głowy – przecież wszyscy tu wiedzą do kogo i po co i że to rodzina taty – najbliższa. Babka – to moja prababka – ale przyjęło się mówić, że babka. Prababka strasznie długo i niepotrzebnie!

Podnoszę głowę żeby sprawdzić gdzie jestem. Jak daleko jeszcze do tej wyspy! Z Szymkiem łatwiej – on duży i sprawniej niż ja wiosłuje. Ale dam radę. Tylko skąd te chmurki? Coraz ich więcej – a niebo czyste było jak wypływałam! Na szczęście wiatru nadal nie ma. Tylko upał coraz większy – chyba burza będzie. Muszę się pospieszyć żeby nie być na wodzie. Szybko, szybko! Czuć już ten burzowy zapach! I jakaś mgła idzie od północy na wodę. Wyspy nie byłoby już widać – gdyby nie to, że uskrzydlona strachem przed piorunami mocniej wiosłuję. Jeszcze ze sto, dwieście metrów i będę bezpieczna na lądzie. Znajdę jakieś krzaki gęste i tam się schowam przed deszczem. Nie pod drzewo, bo piorun może uderzyć! Przydadzą się też te szmaty Szymka – owinę się w nie, będzie więcej warstw – może nie przemoknę. Gapa jestem – trzeba było i zapałki wziąć! Mogłabym ognisko rozpalić! I ogrzać się. Po burzy często temperatura spada tutaj do ledwie siedmiu, ośmiu stopni. Chmury coraz ciemniejsze. I wiatr się zrywa! Oj, będzie potężna ulewa! Jak dobrze, że już dobijam do brzegu!

Muszę dokładnie przywiązać łódkę – inaczej nie będę mogła wrócić! Wyciągnąć na brzeg! Drzewo, lina dwa razy wokół pnia, węzeł podwójny i wiosła do łódki włożyć. Gotowe! Zabieram szmaty z tyłu. Sięgam starając się wybrać na szybko to co się bardziej przyda. Jakaś kapota, sweter i o cudo! Pod spodem kalosze i skarpety! Oszczędzę buty, może jakoś przetrwam najgorsze. Ale co to? Pod szmatami jakieś pakunki w woskowany papier owinięte. Jeden, dwa, trzy – sześć paczek powiązanych po dwie razem. Co to może być? I skąd na Szymka łódce? Przecież on nawet do miasteczka się nie rusza! A na pocztę to już w ogóle! Zresztą poczta w powiecie dopiero! A tu jakieś adresy wypisane, ale bez pieczątek! Czyli do wysłania! Ajaj! Będzie awantura jak wrócę, bo to i samopas na wodę i jeszcze te paczki. No i wyspa zakazana! Ciekawe co tu straszy, jeśli w ogóle.

Późne popołudnie... Zatrzymujemy się na papierosa – autostrada już dawno się skończyła. Wjeżdżamy w leśną dróżkę – na wszelki wypadek – żeby nie podpaść patrolom, które nie tylko sprawdzają prędkość, którą jedziemy. Las – pachnie! Niezapomniany zapach wolności! Żeby już być na miejscu! Jeszcze jakieś dwieście kilometrów. I wreszcie będzie ten mój raj. Z każdym kilometrem rosną we mnie obawy jak sobie poradzimy na miejscu. Na szczęście są tam niedaleko ludzie, na których zawsze mogłam liczyć. Część została tylko mojej pamięci, ale żyją ich potomkowie – od których liczne listy wiozę teraz ze sobą – żeby nie zostawiać ich na pastwę losu. Wszyscy żyją w mojej pamięci i tak jest dobrze. Tak powinno być.

Wreszcie widać zakręt – za nim tylko jakieś trzydzieści kilometrów i będziemy na miejscu. Oto widać już pierwsze drzewa między którymi będziemy jechali. Ale – dziwne te drzewa. Jakby oplecione kwiatami – a to już przecież październik i nawet wiciokrzew stracił już kwiaty. Zresztą skąd tu wiciokrzew?! I ktoś stoi przy starym grabie, który rośnie tu odkąd pamiętam! To Szymek stoi! Ja wiem, że to niemożliwe – Szymek był już stary jak jeździłam tam na wakacje jako dziecko. Ale chłopak opierający się o drzewo jest tak podobny, że uległam złudzeniu. Zatrzymujemy się i zabieramy go ze sobą. Porozmawiamy po drodze – tak mi spieszno do tego mojego miejsca na ziemi. To faktycznie potomek starego Szymka i wcale nie ma na imię Szymon – tylko Bartosz! Podobieństwo uderzające! Wyszedł po nas specjalnie – bo we wsi wielka feta na naszą cześć się szykuje i nie powinniśmy zbyt szybko dojechać. Jestem zaskoczona i reszta też – nikt z nas się powitania nie spodziewał – ale to mój raj – dlaczego się dziwię?

Nareszcie! Jesteśmy! Mój raj! Jeszcze nawet trochę liści na drzewach, a sosny zielone jak zawsze! Brama otwarta – za tą małą granicą – jesteśmy u siebie i nikt nie może nam niczego zakazać... Zaczyna padać – na szczęście we wsi jeszcze nie padało – bo by wszyscy zmokli. Wielka feta to mało powiedziane! Jeszcze nie doszłam do równowagi. Po pierwsze tłum był – całe prawie trzysta osób... Stoły z poczęstunkiem, bo wy przecież po drodze, jakieś butelki z płynem to wolałam omijać – jeszcze trzeba dojechać do nas. Poza tym wiem, jak to się kończy – jeszcze pamiętam ciężkie poranki mojego ojca!

Mamiś, a czemu ciebie po rękach całowały kobiety? Mamiś, a czemu na ciebie mówią nasza biała pani? A zaraz potem – na ty, żebyś jadła? I co to są kamienie? I czemu trzeba do nich iść?

No, bo ja się nie opalam! Zawsze blada jestem! A po rękach, bo prababcia była wielką panią na włościach i chyba dobra dla nich była, to tak szacunek się przeniósł. Tak, myślę...

Feta jak dla królowej jakiej... I jedzenie i jakiś potwornie mocny alkohol! I te ciągłe – jedz, jedz, to nasze, zdrowe, bez dziwności...

Synku – dość gadania – trzeba się rozpakować!

Wreszcie łóżko... Śpiwory rozdane, w kuchni zimno jak w lochu, do rana prowiant wytrzyma. Potem się zniesie do spiżarki za domem. Tam tak zimno, że lodówka niepotrzebna. Babka mówiła, że tam nawet lód trzymała latem. Zadziwiające – upał a tam zawsze zimno było potwornie. To jakaś anomalia – niejedna zresztą tutaj. Magiczne miejsce.

No, to teraz już możemy iść do kamieni.

Daleko to?

Ze dwa kilometry będzie – musicie zobaczyć jakie są.

Ale tak zaraz? Myśmy chcieli nad wodę!

Zaraz, zaraz! Tak trzeba.

Idziemy wąską ścieżką przez las. Nic im nie opowiadam, ale kamienie naprawdę są magiczne! Drzemie tam jakaś energia pierwotna. Czuć ją w pobliżu kamieni, a najbardziej w środku tego kręgu. Jeśli jeszcze stoi – tyle czasu minęło od mojej ostatniej wizyty w tym miejscu. Na pewno wszystko zarosło mchem. Czy tam jeszcze trafię? Na pewno! To miejsce przyciąga jak magnes. Jestem zdziwiona, ścieżka nie zarośnięta, można przejść wygodnie bez obaw o kleszcze. Jest i polana! Kamienie jak przed laty bieleją w trawie... Wchodzimy pomiędzy i wtedy magia się zaczyna. Mam wrażenie jakby jeden kamień bardziej mnie do siebie przyciągał a i inni widzę mają podobnie. Opieram się o niego. Jest wysoki do pasa i dość masywny żeby można się było oprzeć całym ciałem bez obawy, że się przewróci. Dzieciaki zachwycone! Oglądają swoje kamienie, syn na swoim usiadł a córka już tuli w ramionach małą piramidkę. Poważnie! Tak ten jej kamień wygląda! Tylko mój mężczyzna krąży jeszcze w kręgu - jakby nie mógł zdecydować. Ten ścisły umysł opiera się wszystkim bajkom, a nawet potrafi obliczyć ile lodu potrzebne było na zbudowanie pałacu Królowej Śniegu! W końcu i on przystaje – a ja mam wrażenie jakby trzy kamienie chciały go otoczyć. Zamknąć między sobą. No tak, on z nas wszystkich jest najbardziej chory. Więcej trzeba tej mocy żeby go uzdrowić.

Słyszę szelest w zaroślach po lewej stronie. Odwracam głowę ale niczego nie widzę. Pewnie mi się zdawało, to las tak szumi. Moja córka nagle zostawia swój kamień i biegnie w ten szumiący las po lewej! I wtedy je widzę... Są prawie białe... Tylko łapy mają szarawe i kocówki uszu. Są piękne, tak piękne jak wtedy kiedy widziałam je na wyspie po raz pierwszy. Co teraz się stanie? Wychodzą na polanę kamieni. A ona stoi tam przed nimi i wyciąga ręce krzycząc:

Mamiś, nie mówiłaś! Że ktoś tu ma owczarki szwajcarskie! Jakie śliczne są! O, jeden do mnie idzie!

Nie krzycz, słyszę doskonale. Białe nie lubią hałasu. I poczekaj co zrobi – nie tul od razu!

Oh, widzę. Podeszła do niej wadera. Obwąchuje moje dziecko i tak! Siada koło niej, a nawet kładzie się – owijając jej stopy swoim ciałem. Na ten znak reszta białych podchodzi bliżej i wkrótce moją córkę otacza spore stado białych wilków. Staram się spokojnie oddychać – choć wiem jak ważne jest to co się teraz stało. Mój syn odwraca głowę w moją stronę i mówi bezgłośnie – to są wilki, nie owczarki... Wiem, synku, wiem. Nic jej się nie stanie! A ja myślę o tym, że dobrze zrobiłam zabierając ich tutaj. Tu jesteśmy bezpieczni, zwłaszcza pod opieką białych. Szykuje się długi dzień i jeszcze dłuższy wieczór – i sporo pytań, na które będę musiała odpowiedzieć. Jak bardzo teraz brakuje mi starej babki... Ona dałaby radę tym pytaniom!

Kilka miesięcy temu – prawie rok – obudziliśmy się w nowej rzeczywistości. To, co było daleko – za krańcem świata – przyszło do nas szybciej niż ktokolwiek się spodziewał – no, może z wyjątkiem Babki Twardej. Straszna choroba opanowała ludzi – bez względu na przekonania. Szpitale dawno przestały ratować życie z powodu licznych śmierci wśród lekarzy również. Teraz służą tylko liczeniu łóżek i celom statystycznym rządzących – aby wykazać jak dobrze radzą sobie w czasie niespotykanego w XXI wieku kryzysu. Nikt już nie wierzy zapewnieniom ogłaszanym na codziennych konferencjach – chyba, że dotyczą kolejnych zakazów i kar – w tym jesteśmy najlepsi! Pozytywną sensacją staje się wiadomość o tych, którzy przeżyli – choć są nadal i ci, którzy nie dowierzają, że choroba istnieje...Najbardziej śmieszą doniesienia prasowe i internetowe – co kto założył na siebie i o będzie „królować” w przyszłym sezonie. Jak grzyby po deszczu wyrastają domorośli eksperci od wszystkiego i – wróżki – które za sowitą opłatą dają złudne poczucie nadziei, że mnie, ciebie, rodziny – nic złego nie dotknie...

Wyruszamy, nareszcie, w ostatniej chwili – zanim nas zamkną i zakażą wszystkiego w imię naszego zdrowia i życia... Jeszcze nie tak dawno – wszystko to, co działo się w dalekich Chinach wydawało się nam tak niewiarygodne, że nawet rodzina uważała, że przesadzam mówiąc – do nas też dojdzie, prędzej czy później. Taki jest świat bez granic. Nic co dzieje się gdzieś daleko – nas nie ominie. Jesteśmy łańcuchem naczyń połączonych.

Coraz częściej wracam pamięcią do lat dzieciństwa – jakby tam kryła się odpowiedź na wszystkie kłopoty. Czas beztroski – pewne dlatego najszczęśliwszy... Zawsze ciągnęło mnie do lasu, nad wodę, pod gwiezdne niebo – z daleka od miasta. Tam znajdę, znajdziemy spokój tak bardzo teraz potrzebny! Tak – uciekam od zgiełku, od problemów dnia codziennego, od ograniczeń – tak nienawistnych, że żadna choroba nie jest mi potrzebna - bym w ułamku sekundy zaczynała się dusić z braku powietrza. Moja prababka zawsze powtarzała, że to co człowiekowi jest potrzebne – znajdzie wokół siebie. Pora się o tym przekonać. Czy mnie jeszcze pamięta stary las? Czy jeszcze rosną tam paprocie – wielkie jak krzaki? Czy leśne poziomki nadal tkają dywan czerwieni – latem owoców, teraz – liści? I jezioro, które nie zawsze jest na mapie google? Raz głębokie na trzy/cztery metry – to znów ledwo do szyi sięgające – wszystko z powodu zapory, o której istnieniu dowiedziałam się dawno, dawno temu i całkiem przypadkiem – kiedy zapuściłam się dalej niż zwykle starą łódką – aż za wyspę we mgle ukrytą.

Samochód spakowany, pies – jak zwykle pod moimi stopami przeżywa stres jazdy. Maleńka – tym razem jedziemy tak daleko, że być może nawet nigdy nie wrócimy. Ale za to będziesz miała do dyspozycji więcej przestrzeni niż kiedykolwiek widziałaś. I mnóstwo ptaków, które też mają skrzydła i furkocząc będą przed tobą uciekać – hen wysoko! Zapasów wzięliśmy na tydzień – więcej nie zmieści się. Ale to mnie nie martwi – jedzenia zawsze jest pełno – trzeba tylko dobrze szukać. Jakimś cudem udało mi się pokonać opór bliskich – że to ma sens, że w tej chwili to najrozsądniejsze wyjście. Ja – zawsze taka z głową w chmurach – tym razem przekonałam ich – że mam rację! Jeszcze nie mogę w to uwierzyć. I trochę się lękam – czy ten mój raj – im także przypadnie do gustu. Przyzwyczajeni do wygód – ciepłej wody na zawołanie, do gazu w kuchence – jak odnajdą się w nie do końca urządzonym miejscu? Zobaczymy! Jedziemy, jedziemy! W środku szaleją emocje – tak bardzo chciałabym już być na miejscu! I zobaczyć co się ostało, a co nowego tam jest...